Test odasının kapısındayım. Annemin sağlık kontrolleri öncesi zorunlu PCR istediler. Yani bizimki prosedür gereği; şükür covidlik bir durum yok. Kapının önüne önce ellilerinde bir kadın belirdi, maskesinden anlayamadım, hıçkıra hıçkıra ağlıyor mu? Katıla katıla gülüyor mu? Hanımefendi bir sorun mu var demek için hamle yapıyordum ki sonradan oğlu olduğunu anladığım delikanlı geldi. Artık eminim bu ikili olanca iştahlarıyla gülüyorlar. Frenler patlamış, salmışlar kahkahaları. Hastahane ortamında çok karşılaşmadığımız bir durum. Yüzümde bir gülümseme izliyorum onları. İkiliye baba katıldı. O da ne? Baba sinir küpü. O kız bir daha gelmesin bize, istememmmm istememmmm. Ben de gitmem çocuk mocuk istemiyorum. Baba öfkeyle bağırdıkça bunlar koyveriyor kahkahayı. Sonraki muhabbetten anladığım delikanlının kız arkadaşı gelmiş eve, sonradan da covid olduğu anlaşılınca ailecek testteler. Üzüldüm kıza nasıl da kötü bir tesadüf.  İstenme arifesinde olacak iş mi kayınbabayı sinirlendirmek. Bu aile benim bütün yorgunluğumu, hastanenin bütün kasvetini aldı götürdü. Gülmek hangi sebepten olursa olsun ister sinirden ister keyiften insana ve hatta tüm çevreye olumlu bir etkisi var. Umarım ilerde torunlarına anlatacakları bir anı olarak kalır bu günkü serüvenleri. Anne oğulu çok takdir ettim doğrusu; yapacak bir şey yoksa gülmek en iyisi. Öyle sevimli halleri vardı ki görmenizi çok isterdim. Babanın yerinde olmak isteyen olacağını hiç zannetmiyorum. Fazla sinir kalbe zarar. Bu gözlemlediğim olay bana şunu tekrar hatırlattı. Başımıza gelecek olanları biz belirlemeyebiliriz ancak sonrasındaki tutumumuz tamamen bize ait. Sorunlarla başa çıkabilme  yöntemlerimizin patenti bizde. Krizileri en az hasarla çözebilmek ya da kendi krizlerimizi yaratabilmek o sorumluluk bizim. Boşuna dememişler: Gülüverin sevdiğinize gülüverin; gülünüz yoksa gülüverin. Yüzümüzden gülümsemenin eksik olmadığı günler diliyorum hem de her şeye rağmen. Çünkü gülmek hayatı yaşanabilir kılan en kuvvetli sihirdir.