Sanki başka bir boyuta geçmiş gibi hafif, içim pır pır bakıyorum yeni doğana. Yüzünde yumuk yumuk ince bir çift çizgi. Açmaya çalıştığı sağ göz kapağı aralandıkça diğeri ters orantıda. Ne güzel uyuyordum. Hem de hiç zahmetsiz besleniyordum. Ne vardı rahatımı bozacak der gibi olmayan çatık kaşlarla atarlı. Kırmızı tenli o güzel bebek hayatımıza bir güneş gibi doğdu. Sancısız, planlı gelişi bizim için sürpriz olmasa da sanırım o hayatının ilk şokunu yaşadı bu doğumla. Neyse ki çabuk aydı duruma. İlk dokunuşlara isyanın sınır tanımazlığı, annesinin odaya gelişiyle normale döndü. O da haklı, sorun bizde; bebekçedeki o naraların o anne buraya gelecek demek olduğunu nereden bilelim ki, çoktan unutmuşuz ilk lisanımızı. Sabah yola çıkmış gidiyorken içimden sürekli tekrarlıyordum. Dünyada milyarlarca insan var ve hepsi bir doğumun eseri, onlardan biri sadece az sonra yaşanacak olan. İç sesimin bastırmaya çalıştığı kaygılarla boğuşurken kendime, odaklan diyordum, odaklan!  Az sonra Demir’le tanışacaksın. Onu almaya gidiyorsunuz. Anne olarak çocuğumu, anneanne olarak torunumu düşünürken umutla kaygı arasında sallanıyor her seferinde umuda demir atıyordum. Beklenen an geldi çok şükür. Şimdi aynı havayı soluyoruz en minik kıymetlimizle.