Kimi zaman yavaş yavaş, bazen de aniden gelip teslim alıverir

ruhumuzu bir karabasan duygusu.

Dünyamız kararıverir, nefesimiz kesilir, kan donması denen durumu yaşarız.

Son sürat giden bir arabayla çakılmak gibi bir şey.

Şairin ayrılık acısını anlattığı:

?ölüm gibi bir şeydi; ama kimse ölmedi?

Dizelerindeki hayatın durduğu zaman dilimi.

Kaygı duvarına çarpmak diyorum ben ona.

Somut bir gerçeklik, ciddi bir kayıp durumunda yaşanabilecek duygu yoğunluğu.

Ya aslında durum öyle değilse ve bu yaşadığımız aslında gerçek bir durum değilse.

yanlış algımızın bize bir oyunu ise.

Çocukluğumun bir hikayesi geldi aklıma.

Genç kızı babası kilere gönderir.

Makul zaman geçer ancak kız gelmez.

Biraz daha bekler; az daha. Yok gelmez.

Sonunda dayanamaz gider kilere.

Zavallı kız oturmuş kilerin zemininde ağlıyor.

Ne oldu kızım? der.

Kız anlatır: hani ben büyüyüp evleneceğim ya.

Bir çocuğum olursa, onu kilere yollarsak.

Bak şu tavanda asılı duran keser düşer de kızım ölürse!

Ben ne yaparım baba?

Komik değil mi?

Oysa çoğumuz hayatta en az bir kere benzer bir hikayenin kahramanı

olmuşuzdur.

İşte o yoğun kaygı anında önce bir nefes alıp durumu değerlendirmemiz gerekmez mi?