Yağmur tüm gücüyle toprağa yağıyor, toprak onu bir ana gibi bağrına basıyordu.
Tohum ise kendisini besleyen bu güce şükredip doğaya kavuşacağı günü bekliyordu. Güneş
tüm asaletiyle her gün yeniden doğmanın güzelliğini etrafına saçmakla meşguldü. Rüzgâr,
meltemiyle, lodosuyla, poyrazıyla ortalıkta dans ediyordu. Karanlık gecelerin aydınlatıcısı
olarak sahnede yerini alıyordu Ay. Uçaklarla arkadaştır pamuk gibi bulutlar. Şarkılara söz
olan dağlarımız, bizlere huzur veren ise denizlerimizdi. Nefes almamızı sağlayan, güzelim
yeşil ağaçlarımız.
Biz insanoğluna doğa adı altında sunulan kıymetini bilmediğimiz hediyemiz. Hiç
karşılıksız verilen bu güzelliklerimize biz insanlar hiç düşünmeden zarar veriyoruz. Aynı bir
hediyeye teşekkür etmemek gibi algılıyorum bu durumu.
Değer verdiğine saygı duyar insan. Hesap soracak bir gün bize bu doğa, suyumu
neden hoyratça harcadın diye, deniz kusacak kirlerini dışarıya, toprak yeşermesine izin
vermeyecek hiçbir tohumun. Temiz hava normalliğini yitirecek, dallardaki kuşların sesleri
azalacak. Bir vicdan meşelisidir doğaya sahip çıkmak. Görevimizdir geleceğe temiz bir doğa
bırakmak. Gelin geç olmadan doğayı başımıza taç, gönlümüze ilaç edelim.