“Uzun ince bir yoldayım

Gidiyorum gündüz gece

 Bilmiyorum ne haldayım

Gidiyorum gündüz gece

Dünyaya geldiğin anda

Yürüdüm aynı zamanda

İki kapılı bir handa

Gidiyorum gündüz gece…”

Aşık Veysel’in gönüllerimize nakış gibi işlediği, dinlediğimizde yüreğimize ağır gelen sözleri… Doğum ve ölüm arasındaki yolculuğu “iki kapılı han” olarak yorumlayarak dünyanın gelip geçiciliğini dile getirmiştir.  Görenin göz değil gönül olduğunu sazınla dertleşerek anlatmıştır.

Bizler de yolcuyuz bu handa. Beklentilerimiz, yaşam amacımız, duygularımız, düşüncelerimiz… Rengarenk tabloyuz bu evrende. “Öldükten sonra da hatırlanmak isterseniz ya okunmaya değer şeyler ya da yazılmaya değer şeyler yaşayın.” Demiş Benjamin Franklin.

Acaba gerçekten yaşıyor muyuz, yoksa sadece nefes mi alıyoruz? Kendimizi tanımadan mı bu yolculuğu bitiriyoruz. Sevmeden, sevilmeden yaşadım diyebilir miyiz sizce? Osho’nun dediği gibi          “ Sadece sevmeye başla yavaş yavaş. Çok daha fazla sevginin sana döndüğünü göreceksin.”.

Yaşam içinde değişim ve gelişim için çaba harcıyor muyuz? Maya Angelov “Bir şeyden hoşlanmıyorsanız onu değiştirin, değiştiremiyorsanız tavrınızı değiştirin.”diyor.  Öyle anlar geliyor ki son noktadayım bir daha zor toparlanırım, diyoruz. İşte o zaman şu söz aklınıza gelsin: “Bazen her şey darmadağın oluyormuş gibi görünürken aslında taşlar yerine oturuyor olabilir.”

Yetişmeyen işler, maddi kaygılar, koşuşturma telaşıyla geçirilen koskoca bir ömür, isteyip de ertelediğimiz küçük molalar… Oysa “Ertelemek, intihar etmektir.” demiyor mu Osho?

Etrafımızdakilerin başarısından ne kadar mutlu oluyoruz? Bir başarıyı takdir edememek bizle ilgili bir sorun mu? Victor Hugo’nun dediği gibi “Kendi ışığına güvenen başkalarının parlamasından rahatsız olmaz.”

Sınırlarımızı ne kadar çizebiliyoruz? İzin verdiğimiz sürece yaralarımız çoğalıyor. Gandhi’nin sözü ders niteliğinde “Kimseye kirli ayakkabılarıyla beyninde gezme fırsatı vermeyin.” diyor.

Söylenen sözler, yaşanan tecrübeler bir yere kadar; her şey bizim kararlarımızla yön buluyor. Son sözü Charlie Chaplin’e bırakıyorum: “Hayatın yol ayrımında yön levhası yoktur.”

Hoşçakalın.