Kalemim kağıtlara dargın bu aralar. Bir cesaret bekliyor, kelimelerin arasında gezinebilmek için. Bazen silgiyle dost oluyor, kimi zaman defter yapraklarının arasına saklanıyor. Çok sinirlenirse ucunu kırarak öfkesini dile getiriyor. Yok öyle yağma diyorum. Sen benim yol arkadaşımsın, daha gidecek çok yolumuz var. Açıyorum “NOBAHARİ” şarkısını, şirazi bu şiiri yazarken neler hissetti diye düşünüyorum

Lazım bir ömür daha

Ölümümüzden sonra

Zira süren ömrümüz

Geçti umutlanmakla

Umut etmek ne güzel diyorum. Güzel şeylerin olacağına dair beklentide bulunmak. Düşünmek bile iyi hissettiriyor insanı. İyilik halim elimdeki gazete satırlarını okurken son buluyor.

“Görünmez bir küresel kriz yaşıyoruz”diyor. Dünya Sağlık Örgütü.

Dünyada bir milyondan fazla insanın psikolojik rahatsızlıkla yaşadığına dikkat çekiyor.

Kişisel olarak , toplumsal olarak ne büyük bir sorunun içindeymişiz. İç dünyamızda yaşadığımız yoğun stres, fiziksel rahatsızlıklara zemin hazırladığı gibi, yaşam işlevlerimizin de bozulmasına neden oluyor. Prof.Dr.Ayşe Bilge Selçuk insan zihninin kronikleşen yada yaşam işlevlerini sınırlayacak düzeyde bozulmadan önce desteklenmesi durumunda, bu hastalıkların önlenebileceğine dikkat çekiyor. Akıl sağlığımız bu denli önemliyken, önleyici psikolojik sağlıkla ilgili hizmetin yaygınlaşarak herkesin faydalanmasını umut ediyorum.

Gözüm diğer sayfaya kayıyor. Depremden sağ çıkan Antakyalı bir bayanın “Sağ çıktık enkazdan ama sağ mıyız bilmiyoruz. Biz yaşamıyoruz”sözleri yüreğimi dağlıyor. Çok zor durumda olduklarından, yaşam şartlarının ağırlığından, yardımın kesildiğinden, çocukların okul sorunlarından bahsediyor. İçim kan ağlıyarak sayfayı çeviriyorum. Bu koşuldaki insanlara umut nasıl anlatılabilir ki diyorum.

“NOBAHARİ” şarkısını tekrar dinliyorum. Ve son sözüne katılıyorum.

ÖMRÜMÜZ GEÇTİ UMUTLANMAKLA.....

Hoşçakalın.