Öyle anlar vardır ki, bir kelime, bir cümle, ya da bir durum hoop zihninizde

eşleşiverir sizdeki bir anıyla. Hah işte tam da bu durum dersin.

Bizim Hikaye diye bir dizinin fragmanı çarptı gözüme.

Zavallı kızcağız babası ayrı bir sorumsuz, kardeşler başka fırıldak, sevdiği

adam vukuat yumağı. Garibim her birini toparlayacak diye iki sezondur

paraladı kendini. Sonunda küt bayıldı burnundan kan gelircesine.

İşte o an çaktı benim flaş.

İki binli yılların başı. Otuzlu yaşlarda idealist, kararlı aşırı gayretli

bir okul müdürüyüm.

Her koldan saldırıyorum işime.

Milli Eğitim´den çok saygı duyduğum bir abim aldı beni karşısına.

Bak Melek dedi sen dişlileri bilir misin? Makineleri çalıştıran.

Onların kendi içinde bir ritmi var, biri diğerlerinden hızlı dönerse

hem kendi yıpranır kırılır, hem de diğer dişlilere zarar verir.

İşte o küt giden Filiz bana bu cümleyi hatırlattı.

Niyetin ne kadar samimi, gayretin ne kadar çok ulursa olsun,

kişi kurum fark etmiyor birlik beraberlik olmazsa

ancak yorulup yıprandığıyla kalıyor insanlar.

Hayat eşit adımlarla, eşit gayretlerle ilerliyor.

Arkadaş, kardeş, eş, dahil olunan her çeşit ilişkide bu böyle.

Hep veren taraf olmakla, hep alan taraf olmak arasında

 sonuç olarak hiçbir fark yok. Tek kürekle yerinde dönen kayık gibi

ilerleme olamıyor, yol alınamıyor.

Aynı niyetle, eşit emekle alınıyor yollar.