Zamansız ölümler ve ölümsüz zamanlar. Hayat akıp gidiyor önemli olan bu hayatta bıraktığımız izler değil mi? 84 yaşında yaşamını yitiren ABD'nin ilk kadın Dışişleri Bakanı Madeleine Albright Irak'a uygulanan ambargo sonucu yarım milyon çocuğun öldüğü, buna değip değmediği sorusuna Bu çok zor bir seçimdi ancak bu bedele değdiğini düşünüyorum şeklinde cevap vermişti. Şimdi o da öldü. Son nefesini verirken yine aynı soru sorulsaydı ne derdi acaba?  Masumların zarar gördüğü, hayatını kaybettiği acımasız düzeni yine savunur muydu? Ölümün yüzü soğuk. Bize hep böyle söylendi, böyle öğrendik. Yüzü soğuk ama yakıyor işte, düştüğü yeri de düştüğü yüreği de. Hem de öyle cürmü kadar değil sonsuz bir hızla. Allah sıralı ölüm versin derler de neye göre o sıra? Yaşa göre mi yaşamışlığa göre mi? Takvim yaşlarımı belirliyor yaşanmışlığımı? Ya da şöyle söyleyeyim sadece nefes almak mıdır yaşamak? Her ölüm erken ölümdür de gencecik insanların zamansız gidişleri onlar tokat gibi çarpar yüreklere. Kimi de bir imzayla yüzbinlerce çocuğun ölümüne sebep olur; ama değdi der yüzsüzce. Ne oldu o da gitti. Ne arkasındaki süper güç ne de şakşakçıları engel olamadı gidişe. Zamanlı, zamansız hangi sebeple nasıl olduğunun değiştiremeyeceği nihai son! Gerçekten son mudur? Fiziksel bedenin gidişiyle hikayesi bitiyor mu gerçekten yaşayanın, yaşama anlam katanın. Gök kubbede bıraktığın bir hoş seda, bir gönülde kurduğun o taht ve yüreklere düşürdüğün ateş. Yaşadığın ve yaşattığın herşeyi ardında bırakıyorsun. Tüm zamansız gidenlere, rahmet; kalanlara sabır dilemek ve dualardan başka yapılacak bir tek şey var o da yaşarken kıymet bilmek.