Bir ömre kaç hayat sığar? İçinde bulunduğumuz dönemi sonsuz sayma yanılgısına kapıldığımız zamanlar bunu hiç düşünmeyiz. O okul hiç bitmeyecek, o çocuk hiç büyümeyecek, hep aynı kalacakmışız gibi davranır anın hakkını vermek yerine sonsuzmuş gibi hoyratça harcarız zamanı. Kıymet bilmeyiz. Hiç bitmeyecek sandığımız sıkıntılar da; asla bitmez dediğimiz sevinçler de güneşi görmüş kar gibi erir gider, hiç olmamış, hiç yaşanmamış gibi etkisini yitiriverir. İyi ki de öyle olur. Olması gereken olur, yaşanması gereken yaşanır. Bir ağacın her yıl yaprak dökmesi gibi görevini tamamlayan gider. Sağlam kökler, güçlü gövde ve dallar kalır ve onlardan yeniden yeşerir hayat. Kaç bahar göreceğini, kaç kışa direneceğini bilmeden mevsiminde verdiği meyvelerin çekirdeklerinden kaç fidan yetişeceğini kestiremeden. Bir ömre kaç mevsim sığar bilemem ama asıl olan kalır aile gibi, gerçek dostlar gibi? Sağlam kökleri hiç bir rüzgar sökemez.