Kocaman açtığı gözlerinden ortama yayılan ışıltı önce gözlerini kamaştırır sonra içini aydınlatan gülüşüne eşlik eden sıcacık sesiyle taaaa derinlere işler. O nasıl bir tamamlanmış tam olma halidir, yaşamayan bilemez. Aklından geçtiği anda çalan telefonun ucunda, tam da ihtiyacın olduğunda yanı başında. O söylüyorsa doğrudur diyebildiğin. O yaptıysa vardır bir nedeni diye kabul ettiğin. Öylesine değil gerçek muhabbetlerin koyu sohbetlerin bir fincan kahvede hayat bulduğu paha biçilmez sahici yoldaşı. Sadece varlığı bile yetecekken dünyaları bir bakışa sığdıran candan öte can. Herkesin hayatında ya da hayatının bir döneminde mutlaka vardır öyle biri. Kimi için eş, kiminde kardeş bazen bir sevdada bazen bir davada. Öyle işte illa ki vardır da görebilene, görüp kıymet bilene. Sevgi, arkadaşlık, dostluk ve de kardeşlik, mutlulukların paylaştıkça çoğaldığı; acıların zorlukların kederlerin paylaştıkça azaldığı olmazsa olmazlarımız en kıymetlilerimiz değil midir? Bütün bunları krizleri fırsata çevirmek de; fırsatları krize dönüştürmek de işte o bizim algımıza ve duygu durumumuza bağlı. Aynı malzemeden deva da zehir de yaratabilen insanın zihni ve niyetine bağlı diye düşünüyorum. Pencerenin önünde oturmuş bunları yazarken ve varlığına şükrederken o da karşı koltukta oturmuş dönüş biletlerini araştırıyordu. Bu dünyada o ışıltılı bir çift göz bana kardeş olarak gelmişti ve yine en zor günlerimizi krizleri birlikte atlatmıştık. İyi günde kötü günde hastalıkta ve sağlıkta en büyük ihtiyacımız da bu değil mi? Gerçekten sevmek ve sevilmek.