emek vermemiş
zaman vermemiş
sevgi vermemişsen
sen açmamışsan
birileri döşemişse
ilmek ilmek
nakış nakış
sana çıkan o yolun
taşlarını
sabırla mihnetle
bilmezsin tabi
kadr ü kıymetini
yabani otlar sarar
her yanını

.....

gün gelir
ne o çiçek kalır orada
ne o yol.
ne bir tutam
sevda yüreğinde
ne bir ümit
ne  bir
ışık

sahipsiz
mektuplar

yavaş adımlarla yürüdü
geldi aynanın karşısında
durdu
bir süredir düşünüyordu
ama cesareti yoktu
artık yapmalıydı
bırakmamalıydı akışa
uzattı elini sildi bütün
tozlarını
ne var dedi içinden
ölüm mü var ucunda
alt tarafı
kendimle yüzleşeceğim
duyan mı olacak
gören mi olacak
kaç kere yapmıştı bunu
hep kazanmıştı
aynayla savaşını
kıstı gözlerini
yükselti sesini
sorabildi içini yakan
soruyu
nasıl yaptın dedi
nasıl izin verdin
çok övündüğün
çok güvendiğin
gururunun böyle
incinmesine
neden yaptın
değdi mi
haklısın dedi kısık
utangaç sesle kendine
olmamalıydı
izin vermemeliydim
dedi demesine de
boğulacak gibiydi
kendini dışarı zor
attı
yürüdü
bahçe kapısına
duvar dibindeki
papatyaların
yanından geçti
oysa
çok severdi onları
ama
bu kez
ilgilenmedi
biraz daha yürüdü
kaldırdı kafasını
ağacın
dallarına
ışıkları vurmuştu
akşamın
asılıp kalmıştı
ümitler
son nefesini
veriyordu
zaman